عاشقی را به وجد می آری

یوسفانه تبسمی داری

به کدامین ملیح رفتی که

چهره ای سبز و گندمی داری ؟

وصف آیینه کار شاعر نیست

از لب خود شنیدنی هستی

دوست دارم خودت بگویی که

از خودت چه تجسمی داری

مرهم و زخم در نگاه شماست

حلقه اتحاد خوف و رجاست

بر سر مهربانی چشمت

مژه هایی تهاجمی داری

با یقین می رسم به این معنی

چارده نور واحدی ، یعنی

عشق از هر نظر خودت هستی

(حمیدرضا برقعی)